استاد شهید علاّمه مطهّری می‏نویسد: «وظیفه پوششی كه اسلام برای زنان مقرّر كرده است،به این معنی نیست كه آنها از خانه بیرون نروند، زندانی كردن و حبس زن در اسلام مطرح نیست... پوشش زن در اسلام این است كه زن در معاشرت خود با مردان، بدن و موی خود را بپوشاند، و به جلوه‏گری و خودنمایی نپردازد، آیات مربوطه همین معنی را ذكر می‏كند، و فتوای فقهاء هم مۆیّد همین مطلب است» (مرتضی مطهّری، مسأله حجاب، چاپ جدید، ص79)

حفظ چشم، گوش، قلب و تمامی اعضا و جوارح از هرگونه خطا و گناه عفاف است که حاصل این عفت و حجاب درونی، پوشش ظاهری است؛ به تعبیری لطیف‌تر حجاب میوه عفاف است و عفاف ریشه حجاب. حجاب و عفاف به عنوان دو ارزش در جامعه بشری و بویژه جوامع اسلامی مطرح است. همواره این دو واژه در کنار هم به کار برده می‌شوند و در نگاه اول به نظر می‌آید هر دو به یک معنا باشند اما با جستجو در متون دینی و فرهنگنامه‌ها به نکته قابل توجهی می‌رسیم و آن تفاوت این دو واژه است. در برخی کتب لغت حجاب را این‌گونه تعریف کرده‌اند: «الحجاب، المنع من الوصول» حجاب یعنی آنچه مانع رسیدن می‌شود.

زن به عنوان موجودي لطيف و جذّاب، هميشه مورد طمع مردان هوس ران و هرزه بوده و هست و در اين راه، خسارت هاي روحي و جسمي فراواني بر پيكر ظريف و روح لطيف او وارد شده است. امروزه يكي از معضلات اجتماعي جوامع متمدّن كه سنگ آزادي زن را به سينه زده و او را به نام آزادي، با پيكري عريان و بزك كرده در صحنه اجتماع وارد مي سازند، مسئله امنيّت زنان است. سيل تجاوزهاي به عنف و حتّي تجاوز به محارم و انواع خيانت ها و جنايت هاي ديگر، دنيا را براي زن نا امن و امنيت را براي او به آرماني دست نايافتني بدل كرده است.