حضرت امام خميني رحمه الله نيز مي فرمايد:
نگاه به مطلق كفّار به شرط عدم التذاذ و ريبه، يعني خوف وقوع در حرام مانعي ندارد، امّا احتياط آن است كه فقط به مواضعي نگاه كرد كه عادتاً نمي پوشانند.2
در اينجا، ملاكِ حرمت نگاه، تحريك قواي جنسي، شهواني و... نيست، بلكه منزلت و حرمت زن مسلمان اصل و ملاك است؛ حرمتي كه به فرموده آيت اللّه جوادي آملي، زنان غيرمسلمان از آن بي بهره اند.3 ولي حرمت و كرامت زن مسلمان آن قدر اهميّت دارد كه از محدوده حقوقِ شخصي او فراتر رفته است و به نظر برخي از انديشمندان و حكيمان اسلامي، از حقوق الهي به شمار مي آيد. آيت اللّه جوادي آملي در اين باره مي نويسد:
حرمت زن، نه اختصاص به خود زن دارد، نه مال شوهر و نه ويژه برادر و فرزندانش مي باشد. همه اينها اگر رضايت بدهند، قرآن راضي نخواهد بود؛ چون حرمت زن و حيثيت زن به عنوان حق اللّه مطرح است...4 و هتك حرمت او براي احدي روا نيست و همگان موظّف به پاسداري از مقام زن هستند. در خلال احكام ديني مشهود است؛ مثلاً اگر كسي به حيثيت وي تجاوز كرده و ناموس او را هتك كند، بايد محدود شود و هيچ چيزي مايه سقوط حدّ زاني نيست، نه رضايت همسر و نه رضايت خود زن؛ زيرا ناموس او جنبه حق اللّه دارد و نظير مال نيست كه اگر به سرقت رفت و مسروقٌ منه رضايت داد، حدّ ساقط گردد5... لذا كسي حق ندارد بگويد من به نداشتن حجاب رضايت دارم. از اينكه قرآن مي گويد: هر گروهي اگر راضي باشند، شما حدّ الهي را در برابر آلودگي اجرا كنيد، معلوم مي شود عصمت زن، حق اللّه است.6
بر اين اساس، حجاب زن از حق هاي الهي بوده و هر انسان مؤمني، نه تنها براي منافع رعايتِ پوشش اسلامي، حفظ شأن و منزلت زن مسلمان، مصالح اجتماعي و...، بلكه از روي بندگي خداوند متعال موظّف به اداي اين حق است. مي توان گفت كه حجاب زن مسلمان، پرچم حق پذيري و حق شناسي او در مقابلِ ذات پاك پروردگار است كه آن را با افتخار تمام بر فراز كشور وجود خويش مي آويزد.
از اين همه ادله بر مي آيد كه تفاوت زن و مرد در احكام و از جمله تفاوت هاي آنان در پوشش، به تفاوت هاي ظريف جسمي و روحي ميان زن و مرد بازمي گردد. اين تفاوت ها نه به عنوان تبعيض كه به مقتضاي حكمت بالغه الهي، ضرورتشان در نظام آفرينش و بر اساس رعايت عدل و مساوات در وجود هر يك از اين دو قرار گرفته است.
آنچه در اين فصل بدان اشاره شد، در اين سخن مولا علي عليه السلام متبلور است كه فرمود: «فَإنَّ شِدَّةَ الحِجابِ أَبْقي عَلَيْهِنَّ؛ پس بي گمان، شدت حجاب و پوشش، براي سلامت و استواري هرچه بيشتر زنان سودمندتر است».7
از هر سو كه به مسئله پوششِ زن در اسلام مي نگريم، مي بينيم كه اين امر در درجه اول و به طور مستقيم به نفع زن است؛ چه در تأمين سلامت روحي و جسمي اش و حفاظت از حقوق فردي و اجتماعي او. در درجه بعد نيز به مصلحت جامعه اسلامي است كه منافع آن به صورت غيرمستقيم به خود زن باز مي گردد. به همين دليل، هرچه زن پوشيده تر باشد، مصلحت افزون تري را براي خويش تضمين مي كند. ازاين رو، اسوه و الگوي زنان دو عالم، حضرت فاطمه صدّيقه عليهاالسلام، كسي كه تربيت يافته كانون وحي است، در دامن نبوّت پرورش يافته و به واسطه زن بودن، بر مصلحت زنان به خوبي آگاه است، بهترين چيز را براي زن اين مي داند كه: «نه مرد بيگانه اي او را ببيند و نه او مرد بيگانه اي را»8 و اين كلام پُر مغز و عميق، مورد پسند رسول گرامي صلي الله عليه و آله واقع مي شود و بي درنگ ايشان را پاره تن خويش معرّفي مي كند. گويا حضرت با اين تعبير لطيف و واكنش دقيق، اشاره به اين دارند كه اين سخن نيز از مكتب من ريشه مي گيرد.
پی نوشت ها:
1. وسائل الشيعه، ج 14، ابواب مقدمات نكاح، باب 112، ح 1.
2. امام خمينى، تحرير الوسيله، قم، مؤسسه مطبوعاتى اسماعيليان، ج 2، ص 224، مسئله 27.
3. عبداللّه جوادى آملى، زن در آيينه جلال و جمال، قم، مركز نشر إسراء، 1378، چ 4.ص 438.
4. همان، ص 437.
5. همان، ص 53.
6. همان، ص 437.
7. نهج البلاغه، نامه 31، ص 536.
8. على بن عيسى اربلى، كشف الغمّه، تهران، كتاب فروشى اسلاميّه، 1381 ه . ق، ج 2، ص 23

>>>لینک خبر<<<

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: